Iemand met progressieve ideeën ziet die vaker in zijn Facebook-tijdslijn opduiken, idem dito voor een conservatieve gebruiker. Het internet is zo geen ‘buitengewone machine voor gelijke kansen’, maar enkel een holle echokamer.
Iemand met progressieve ideeën ziet die vaker in zijn Facebook-tijdslijn opduiken, idem dito voor een conservatieve gebruiker. Het internet is zo geen ‘buitengewone machine voor gelijke kansen’, maar enkel een holle echokamer.(Pieter Haeck)
De hoofdreden waarom ik Facebook in de herfst van 2011 intensief ben beginnen gebruiken, was omdat Occupy Wallstreet net van start was gegaan, omdat dit aanvankelijk totaal genegeerd werd in de reguliere media en omdat mijn vriendjesbestand internationaal genoeg was om snel dat nieuws rond te krijgen. Vanaf toen is mijn FB min of meer ontploft en gebruikte ik het dagelijks om nieuws te verspreiden, opinies die de kranten niet haalden, oproepen, en vooral om te mobiliseren. Mijn netwerk breidde zich op geen tijd enorm uit, ik leerde vele nieuwe mensen kennen die met hetzelfde bezig waren en het gaf me eindelijk het gevoel niet alleen te staan en vooruit te gaan. Concrete dingen doen. Concrete dingen bereiken, hoe klein ook.
De laatste maanden echter krijg ik meer en meer het gevoel dat dat helemaal gekeerd is. Je kan nog steeds oproepen delen, en velen doen dat samen met mij. Ik lees in mijn newsfeed dezelfde opinies, artikels, verontwaardiging en commentaar allerhande op al die opinies, artikels, verontwaardiging en commentaar allerhande, maar ik heb niet meer het gevoel dat het mensen bereikt die nog niet op de hoogte zijn, die het nog niet weten. Het netwerk lijkt zijn uitbreidingsgrens te hebben bereikt, iedereen zit de ganse dag tegen elkaar te roepen en elkaar te bevestigen, maar het komt meer en meer neer op onszelf bevestigen en bevestigd zien. En gebeurt dat niet, dan gaan we wat venijnig op elkaar zitten vitten. Ja, daar gaat de vijand echt bang van worden. Ik kan dat op café ook, maar daar ga ik geen revolutie mee op gang brengen. Op café ga je door met fulmineren en ranten totdat je een stuk in je kraag hebt en enkel nog je bed in wil kruipen (liefst in een stuk), om dan de dag erna met een geweldige kater op te staan, waardoor je al zeker niet de straat wil optrekken, maar vooral die kater wegwerken met koffie en aspirines en misschien wel meer alcohol. Om dan opnieuw te gaan zitten fulmineren en bevestiging te zoeken voor al dat gefulmineer tot de kassa weer op slot gaat en dit echt wel de laatste is voor vannacht. Tomorrow same time same place my friend, hiccup.
Facebook is een leeg vat geworden. We liken tegen de sterren op, en we zijn allemaal gevierde opiniemakers en we geven elkaar schouderklopjes en we delen omdat we hopen zelf ook gedeeld te worden en zo zijn we uren en dagen tegen elkaar bezig in de veronderstelling dat we echt de dingen aan het veranderen zijn en ondertussen staat de wereld in brand en zullen we te laat zijn om het gebouw te ontvluchten, laat staan de brand te blussen, omdat we onze laatste post (die over dat de wereld in brand staat) nog geliked willen zien.
En ik weet niet hoe aan Facebook te ontsnappen. Om mijn profiel te deactiveren (deleten gaat zelfs niet meer) moest ik een hele reeks mogelijke doemscenario's afwerken die mij allemaal waarschuwden voor de horror die me te wachten zou staan, mocht ik op 'ja deactiveer mij' klikken. Ik zou mijn vrienden missen, ik zou geen newsfeed meer binnenkrijgen, ik zou niet langer per e-mail verwittigd worden, IK ZOU GEEN TOEGANG TOT FB MEER HEBBEN!
Ik klikte toch 'ja'. Telkens ik nu Messenger check, word mij gemeld dat ik ook met FB kan inloggen. Als ik ergens een artikel wil liken, moet ik dat met met FB-account doen. Wil ik iets googlen, krijg ik steevast FB bovenaan de pagina. Mijn lief komt me vertellen wat hij op FB heeft gelezen en gepost en wat mensen die ik ken hebben geliked en gepost, op de radio krijg ik te horen wat er op FB staat en als ik probeer een dag lang te tellen hoeveel keer het woord 'FB' passeert, dan raak ik na twee seconden eigenlijk al de tel kwijt, want telt dat woord denken ook mee of niet? Haast elk product dat ik koop in de winkel, tot zelfs een bruin gesneden brood, kan ik liken op FB. Waarom zou ik in levensnaam mijn brood willen liken op FB?? Mijn woordenschat bevat het woord 'liken', hoe erg is dat?
Vele van mijn FB-vriendjes stuurden me behoorlijk emotionele afscheidsgroeten alsof ik besloten had uit het leven te stappen, het aantal waar ik nu gewoon via mail mee communiceer is op een hand te tellen. Mijn Messenger werkt nochtans nog steeds. Waar zijn al die likers die bij elke scheet die ik liet een seconde later mijn post van een hartje of een booskijkendvuurspuwend mannetje kwamen voorzien, ook al was het artikel dat ik deelde 10 pagina's lang en was het dus onmogelijk dat ze het hele artikel al hadden gelezen? Lezen wij mekaar eigenlijk wel echt op FB? Posts delen wil nog niet zeggen dat je hebt gelezen wat er staat. Praten wij echt? Hoe kan je praten met emoticons? Is het iemand overigens al eens opgevallen dat al die emoticons en wit en mannetjes zijn?
Wij zijn met zijn allen een hol communicatievat geworden waar we als gekken tegen elkaar roepen, maar nauwelijks gehoord worden en al zeker niet door de buitenwereld en het maakt mij bang. Hoe kan je het kwaad in de wereld verslaan, als je je zelfs in je communicatie, gewillig, al helemaal laat inkapselen door datzelfde kwaad? Wil ik echt weten wat mijn familie, mijn vrienden en bovenal mijn lief denken en voelen, dan zal ik naar hen toe moeten gaan en hen de smartphone uit de handen moeten trekken. Hoe ga ik dat doen met de rest van de wereld als die beheerst wordt door FB en consoorten? En gaat de rest van de wereld nog naar mij komen?
Als de algoritmes niet meer in de pas lopen, dan wordt het tijd om eens na te denken over de macht en het effect van die algoritmes over mijn denken en dus ook mijn zijn. Ik wil niet geleefd worden door een robot, gecontroleerd door CEO's. Ik wil mijn gemoedsstemming niet laten bepalen door een machine. Ik ben niet gestopt met roken om afhankelijk te zijn van een nog veel dwingendere verslaving. Ik wil niet berekend worden.
PS: u mag dit liken, u mag dit aanbevelen, u mag dit delen. U mag er ook helemaal niets mee doen. Red ons in de plaats daarvan liever mee van het holle vat.
 |
| (Emil White) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten